Blendi Fevziu u rrëfen “Tiranën e Nonës” studentëve ekselentë të UET

Blendi Fevziu promovoi romanin e tij Tirana e Nonës në një format krejtesish ndryshe, ku iu përgjigj pyetje dhe interesit të studentëvve ekselent të Universitetit Europian të Tiranës.

Gazetari Blendi Fefziu zgjodhi Universitetin Europian të Tiranës për të promovuar librin e tij më të ri “Tirana e Nonës” botim i shtëpisë botuese UET Press. Prezantimin e librit të tij më të ri, Fevziu zgjodhi ta ndaj me studentët e UET duke bërë të mundur dhënien e përgjigjeve të pyetjeve që kryesisht brezi i ri ka për të. Ai shprehet se zgjedhja e tij për të promovuar librin në UET është e qëllimshme për të organizuar një urë lidhëse komunikimi me të rinjtë. Përballë studentëve të ekselencës Fevziu shprehet i bindur se ky libër është më i miri që ka botuar deri më tani. Gazetari dhe autor në të njëjtën kohë tregon se është i përfshirë plotësisht në cdo faqe të librit duke qenë se përbëhet nga histori të jetuara nga vet ai dhe familja e tij, kryesisht tre gratë e jetës së tij të cilat e kanë nxitur për ti shkruar ato përjetime realiste të kohës së tyre.

“Më bëhet qefi që jam sot në këtë takim me studentë sepse besoj që forma më e mirë e komunikimit për një libër të ri është takimi me të rinj. Jo vetëm me ata që janë pjesë e periudhave historike te cilat i drejtohet libri, poedhe ata që mund ta shohin atë si një pjesë e së shkuarës. Unë e kam thënë që cdo autor që shkruan një libër ka një ndjesi duke vënë në raport sa i mirë është ky libër në krahasim me librat e tjerë. Natyrisht që ndjesia e autorin nuk mjafton sepse çdo autor ka momentet e veta emocionale, ka dobësitë e tij dhe shpesh herë këto mund tët krijojnë një iluzion me produktin real. Une besoj se ky është libri më i mirë që kam shkruajtur unë dhe këtë gjë ma kanë komfirmuar ata që kanë lexuar librin përara botimit , të cilët unë i vlerësoj shumë dhe i konsideroj njerëz që e njohin librin. Nuk dua ti vej një emër librit, roman, biografi apo histori sepse kam dëgjuar të gjitha llojet e versioneve së fundi, por në gjykimin tim është një libër i cili flet për fatet njerëzore, për historinë e një qyteti dhe njëkohësisht historinë politike të Shqipërisë, pra është një miksim i të gjithave bashkë”.

Gazetari Blendi Fevziu rrëfen historinë e gjatë që ka ky libër duke përmendur emra dhe institucione të cilat kanë qenë pjesë e jetës së tij në ato vite. Fevziu futet thellësisht në zemër të librit duke transmetuar tek audienca një lloj emocioni bardh e zi të asaj kohe dhe cfarë është më e rëndësishmja duke përfshirë të gjithë studentët e ri të cilët arriti ti bëj pjesë e atyre historive.

“Po ju tregoj pak a shumë cila është historia e këtij libri, në fillim të viteve ’80 kur unë isha fëmijë, stërgjyshja ime, në shtëpinë e së cilës unë rrija sëbashku me motrën e saj që ishte tre vite më e vogel dhe me një kushëri tjetër me një moshe midis atyre të dyjave, gjetën befas një person të cilit mund ti rrëfenin. Unë e kam thënë edhe njëherë, njerëzit e moshuar duan të flasin, të rrëfejnë jetën apo edhe pengjet e tyre mirpo zakonisht të moshuarit nuk i dëgjon njeri. Fëmijët e tyre dhe njerëzit e afërt përgjithësisht janë të zënë me punë, lëvizin, i kanë dëgjuar me dhjetra herë ato histori dhe nuk kanë ndonjë interes të madh për ti dëgjuar, prandaj zakonisht ato zgjedhin fëmijë për ti rrëfyer ato eksperienca jetësore. Këto tre gra të moshuara gjetën befas një fëmijë tëk i cili filluan të rrefenin. Rrëfimet e tyre nuk ishjin rrëfime të zakondshme sepse ishin rrëfime të cilat ishin të lidhura me historinë e Tiranës, me historinë e Shqipërisë, me zhgënjimet që ato kishin në raport me politikën, me zhgënjimin e raporteve miqësore dhe gati-gati me problemet e brendhme familjare si cdo familje. Kështu ato filluan të më rrëfenin mua këto histori ku unë më shumë se një protagonist isha një dëgjues dhe vëzhgues shumë i kujdesshëm i bisedave që bënin jo vetëm me mua por edhe me bisedat që bënin me njëra tjetrën. Diku nga mesi i viteve ’90 e ksiha bindje që do të shkruaja diçka për këtë, por nuk kisha një subjekt që ta ndërtoja. Mendoja se duhet të ishte një vepër letrare dhe në fakt ktu është një miksim i të gjithave. Gati 20 vite, saher hapja letrat dhe kompjuterin, gjithmonë ngecja, nuk shkruaja dot as frazën e parë. Më pas hapa një folder ku e quajta (Tirona) dhe shkruaja gjëra të cilat mu kujtonin nga fëmijëria ime. Ai folder shkoi diku tek 30 faqe vetëm me piketa. Një dit isha në udhëtim dhe sapo avioni u ngrit nga pista unë hapa telefonin që kisha me vete dhe nisa të shkruaja dhe kur jam ulur në aeroportin tjetër kisha shkruajtur dy kapitujt e parë të librit. Befas libri nuk pati asnjë subjekt, secili kapitull shkruhej si një libër në vete me një lidhje mes tyre. Në momentin që e mbarova, isha i bindur që ishte dicka e shkruar mirë por kisha nevojë për një konfirmim, kështu që e shpërndava tek 10-15 veta që unë i konsideroj njerëz me një lloj vlerësimi dhe nuk ta përtojnë përgjigjen e sinqertë. Mesazhet e tyre, ato që i kam mar me shkrim jo me telefon i kam ruajtur të gjitha, siç kam filluar të ruaj një pjesë të reagimeve me shkrim gjithmonë dhe në një version të dytë do doja ta botoja librin me të gjitha kto komentet dhe reflektimet e njerëzve natyrisht duke i marë një aprovim nga këto individë. Është një gjë shumë interesante jo vetëm të lexosh librin por dhe të kuptosh si e kanë lexuar librin personazhë të ndryshëm”, tregoi Fevziu.